JJ Thames is sinds vorig jaar geen onbekende meer in Belgenland en daarbij denken we aan haar verschijning in Wespelaar en even later in de Banana Peel: wat zij met haar uitstekende begeleiders aldaar bracht tart elke beschrijving. JJ moest en zou terugkeren, en dat deed ze dan ook in Puurs, tijdens het Duvelblues fest. waar JJ even de tijd maakte om met ons een gezellige babbel te hebben.

JJ komt uit Troy (Michigan) en woont nu in New Orleans… maar zoals zovele muzikanten is ze in wezen kosmopoliet, altijd onderweg om de blijde boodschap van de blues te verkondigen, en dat aan beide zijden van de oceaan. Die veelkleurige mix van blues, soul en gospel heeft ze van overal waar die muziekvormen ontstaan zijn, maar vooral uit het diepe zuiden. Het leverde haar de bijnaam ‘Mississippi Blues Diva’ op. Maar daar liggen haar roots niet: ze groeide op in een arbeidersgezin in de slagschaduw van de fabrieken van General Motors. Haar carrière begint dan ook in het grauwe Detroit, de bakermat van Tamla Motown. Ze krijgt, gezien haar achtergrond, niets in de schoot geworpen. Maar talent drijft wel boven. Ze volgt een klassieke en jazz opleiding, doet haar eerste podiumervaring op als ze amper negen is en op haar achttiende is ze een volwaardige blueszangeres, een onvervalste ‘blues-shouting banshee’, die met haar ongebreidelde, positieve energie haar publiek inpakt. Ze begrijpt dat ze daar niet kan blijven en besluit, zo jong als ze is, te verhuizen naar Jackson, hoofdstad van de staat Mississippi, waar ze op podium staat met mensen die haar sterk beïnvloeden: monument Bobby ‘Blue’ Bland in zijn nadagen, maar ook die andere legendarisch blues- en soulzanger, bekend om zijn gospelstijl (en pikante teksten) Marvin Monnie Sease. Coryfeeën als Willy Clayton en Denis LaSalle drukken al evenzeer hun stempel.

Maar JJ is niet voor één gat te vangen: ze zingt bij en schrijft songs voor muzikanten die soms heel ver van de blues staan, of lijken te staan (want de blues is overal!) Wat denk je van rock-reggae band Outlaw Nation en rockgroep-met-brede-actieradius Fishbone waarmee ze toert. Nog sterker: The Beat (in de States bekend als The English Beat) en Bad Brains, en de rootsreggaetrio (later duo) Israel Vibration. Het zijn stuk voor stuk namen die in hun genre voor kwaliteit staan. Het gevolg is dat fans van JJ Thames te vinden zijn in de milieus van blues en soul over punk, pop, rock, rockabilly, tot reggae en ska, een zelden of nooit geziene diversiteit, maar vooral een bewijs van JJ’s capaciteiten.

Haar hart gaat echter vooral uit naar de blues, en meer bepaald de blueszangeressen van begin en midden vorige eeuw. Als ze dertig is, brengt ze haar eerste eigen plaat uit ‘Tell You What I Know’ (2014) Meteen valt het de recensenten op welke geweldige zangstem JJ bezit, maar ook de kwaliteit van haar songs overtuigt. Het titelnummer beschrijft pakkend haar keuze om in het diep in te springen als ze achttien is. In 2016 kwam daar ‘Raw Sugar’ bij en die bracht alleen maar de bevestiging van haar immense talent. Hedendaagse blues is dit, ongetwijfeld, maar tegelijk zegt ze van zichzelf dat ze ‘een vrouw uit de fifties/sixties is, gevangen in het lichaam van een jongedame van nu’. Ze is er vaak, als het zo uitkomt, ook zo op gekleed, in de mode van die tijd! Haar repertoire bevat dan ook klassiekers als ‘I Just Wanna Make Love To You’ en ‘Wang Dang Doodle’ die Willie Dixon schreef voor resp. Muddy Waters en Howlin’ Wolf, ‘Mama, He Treats Your Daughter Mean’ van Ruth Brown, ‘Ball And Chain’ van Big Mama Thornton, ‘I Believe To My Soul’ van Ray Charles.

JJ Thames zong al duizenden keren ‘I’d Rather Go Blind’ van Etta James, een nummer dat ze telkens weer bracht met elke vezel in haar lijf. Ze denkt daarbij niet aan een zieltogende verhouding met een man, maar wel aan een overrompelende tragedie in haar leven waar we hier liever niets over zeggen, drama dat haar diep in de miserie stortte, maar waar ze zelf uitklom en allicht sterker uit kwam, zonder verbittering maar vastbesloten om haar boodschap van liefde, hoop en vrijheidsdrang uit te dragen. Muziek als therapie. Als ze het zo voelt, vertelt ze er wel over in het interview.

.

recensie ....................................................................... recensie

Eric Schuurmans

Foto © Manon Houtackers
meer foto's Manon Houtackers